hoofdstuk 4 (Ruka)

a
Voor de man had het zich langzaam ontvouwende plan wel iets weg van een script voor een film terwijl hij hijgend een olievat voor zich uit duwde. Het had allemaal een stuk gemakkelijker gegaan als zijn rechterarm niet zo’n pijn deed. De omvangrijke zweetplekken onder zijn armen verraadde dat het met de grootste moeite gepaard ging. De leren jas had hij al uitgetrokken voor hij zich zelf begon te ruiken. Misschien was het gezonder voor hem om iets aan sport te gaan doen. Hij overdacht het even voor een moment terwijl hij de pauze benutte om bij te komen. Achter hem was ondanks de schemering een breed spoor te zien dat hij op het met dauw bedekte gras achter liet. Het bleek veel zwaarder te zijn dan hij had verwacht om het vat bij het buitenbad van het gesloten zwembad te krijgen. In het buitenbad bevond zich een acterende auteur van Online Verhalen waarmee hij al tientallen malen deze film in zijn hoofd had afgespeeld. Een serie films zelfs met van elkaar verschillende scèness, maar waarin de uitkomst steeds hetzelfde was gebleven. Zo nam het idee vorm aan voor hij het vaag geformuleerd in zijn kladblok had geschreven om het vervolgens in de daarop volgende dagen verder uit te werken. Een blik op zijn horloge bracht hem in beweging. Later kon hij nog genoeg rusten. Over een halfuur zou het volledig licht zijn.

Een geel luchtbed draaide langzaam rond op het water zonder van zijn plek te komen. Zelfs de straffe wind, die het water deed kabbelen en de jonge vrouw erop kippenvel bezorgde kreeg het niet in beweging. Rillend van de kou en angst keek de op haar buik liggende Ruka om zich heen. Het waren haar in het water hangende armen die het luchtbed op deze plek hielden. Ze durfde echter niet meer te kijken waar de man haar aan vast was gemaakt omdat na een paar eerdere pogingen daartoe het zonnig gekleurde luchtbed bijna was omgeslagen. Ze wachtte met een snel kloppend hart op wat ging komen. Het gebeurde in stilte omdat hij haar mond had afgeplakt. Het was moeilijk om rustig te blijven en logisch na te denken als je negentien was en vandaag ging sterven. Hij had het haar niet verteld, maar met behulp van de lippenstift uit haar handtas op het hoofdkussen van het luchtbed een paar haar bekende namen achter gelaten. Deze verklaarden een heleboel. Ze had al verscheidene dagen niets meer van Saskjezwaard of JodieJJ vernomen, met wie ze samen aan diverse RP-verhalen deel nam. Ook P_Westdijk was haar niet geheel onbekend, maar zijn inzendingen gebeurden veel wisselvalliger dan met de andere twee het geval was. Waarom dit gebeurde wist ze niet, alleen dat het zo was. Bovendien bevatte zijn inzendingen veelal korte verhalen terwijl het haar veel meer om het contact met anderen ging dan het schrijven op zich. Daarom beleefde ze ook zoveel plezier aan acteren en zingen. Langzaam draaide het luchtbed tegen de klok in. Ze zag de toren, waar de badmeester vandaan toezicht hield als het zwembad was geopend. Het zag er nu verlaten uit. Rijen banken voor uitbundig groeiende struiken. Een man aan de waterkant met een vat. Ruka kneep haar grijsblauwe ogen samen om hem scherper in zich op te kunnen nemen. De armen leken te lang voor iemand van zijn postuur en hij had net als haar blond haar. Ze probeerde omhoog te komen. Het luchtbed begon te kapseizen. Paniekerig probeerde ze haar evenwicht te bewaren. Daar concentreerde ze zich volledig op en bande de man uit haar hoofd.

Zoals zij ook niet meer in zijn gedachten was omdat de man bij gebrek aan gereedschap met spierkracht de dop probeerde los te draaien. Het vereiste uiterste concentratie. Tot het geluid van een plons hem deed opkijken. Hij zag het omgeslagen luchtbed wegdrijven van de plaats waar Ruka kopje onder was gegaan om even later weer watertrappelend aan de oppervlakte te verschijnen. Gerustgesteld ging hij weer verder waar hij mee bezig was. Het mankement in zijn plan vervloekend omdat hij zo stom was geweest om te vergeten het gereedschap mee te nemen. Het enige wat hij wel had was een overmaatse betonschaar waarmee hij zich van toegang tot het zwembad had verzekerd. Misschien kon hij een gat in het vat slaan, maar verwierp het plan onmiddellijk weer. Bang voor het ontstaan van vonken als de metalen betonschaar het eveneens metalen vat raakte. Bovendien zou het een heleboel lawaai opleveren en dat nodigde ongewenste bezoekers uit of telefonische klachten naar de politie.

Ruka ervaarde geen enkele opluchting bij het te water raken. Wild met haar benen trappend bereikte ze het oppervlak. Eenmaal met haar hoofd weer boven water was de jonge vrouw weer in staat om adem te halen. Het koude water had haar een schok bezorgd. Ze probeerde weg te zwemmen, maar ze kwam niet los. Na een keer diep ingeademd te hebben dook ze onder. Onder water kon ze pas de kettingen om haar polsen zien. Ze rukte er zo hard aan als ze kon voor ze zonder resultaat te hebben geboekt door zuurstofgebrek gedwongen werd omhoog te gaan. Daar bereidde ze zich voor op een nieuwe poging, maar ditmaal dook ze dieper. Op de bodem lag een molensteen waaraan de vreemdeling haar had vast gelegd alsof ze een hond was. Er was geen beweging in de steen te krijgen.

Traag gulpte de inhoud uit het vat en er verspreidde zich een veelkleurige laag over het water. Het gebeurde te langzaam naar de zin van de man, maar van de twee doppen in het vat had hij slechts de grootste los kunnen krijgen. Als hij de kleine dop ook nog los kon krijgen dan verliep het leegmaken van het vat een heel stuk sneller. Ruka verkeerde echter in een goede conditie en hij verwachtte dat ze dit nog wel even vol kon houden. Eigenlijk had ze geen andere keuze. Het deed de man grijnzen. Ze had hem kunnen helpen toen hij een voorstel instuurde om verschillende categorieën voor de gedichtenbundel te maken. Ruka liet wel eens meer op een positieve wijze van zich horen als leden met ideeën kwamen, maar hem had ze geen enkele steun verschaft. Als de gedichten er blijkbaar voor haar niet toe deden dan deed zij er voor hem ook niet meer toe.

Haar longen volgezogen met lucht dook ze onder. Zonder aandacht besteden aan wat er in haar omgeving gebeurde. Ze had een idee gekregen, maar het was te laat geweest om uit te kunnen voeren. Enkele krachtige slagen van haar benen brachten haar opnieuw naar de bodem. Nu kon ze wel met haar handen bij haar gezicht komen. Luchtbellen ontsnapten uit haar mond toen ze de duke tape lostrok.

Hij zag haar boven komen. Zoals ook de vorige keren het geval was opende ze haar ogen om deze direct weer stijf dicht te knijpen. De olie had haar bereikt. Hij probeerde zich zelf voor te stellen hoe het moest voelen. Hij kwam niet verder dan een bijtend gevoel dat hij in zijn gedachten opriep toen hij Ruka tot zijn verbijstering om hulp hoorde roepen. Het duke tape was los geraakt. Geschrokken keek hij om zich heen. Er woonden mensen in de omgeving van het zwembad en ze was te ver van hem vandaan om haar tot zwijgen te brengen. De man pakte de betonschaar, woog deze even terwijl hij zich voorbereidde om te gooien. Hij had slechts een enkele kans om haar te raken. De betonschaar kwam, helaas voor hem, enkele meters naast haar in het water terecht. Waarschijnlijk had ze niet eens iets ervan gemerkt. Even hield het schreeuwen op toen ze een slok olie binnen kreeg, maar dat was slechts van korte en proestende duur. Hij moest hier nu direct een einde aan maken. Haastig dompelde de man zijn zakdoek in de olie en hield zijn aansteker er onder. Zenuwachtig geworden produceerde de aansteker een paar minuscule vonken, maar hij hield verwoed vol. Tot plotseling de hele zakdoek in vuur leek te staan en hij deze geschrokken van zich af gooide. Het vuur verspreidde zich alle kanten op. Te midden van de vlammen zag hij haar onderduiken. Het luchtbed liep snel leeg terwijl het plastic tot een zwart geblakerd, hard geworden plak smolt en langzaam naar de bodem zakte. Zijn interesse ging direct weer naar haar uit toen ze in ademnood gekomen weer boven kwam.

Gefascineerd keek hij toe hoe haar aan elkaar klevende lange haren door de lucht zwaaiden terwijl Ruka het uitschreeuwde van de pijn. Onder water zocht en vond ze verkoeling tot de lucht opraakte en gedwongen werd naar de brandende oppervlakte terug te keren. Keer op keer tot haar lichaam tot het uiterste belast het uiteindelijk opgaf. Haar zwaar gehavende gezicht verdween voor de laatste maal onder water, maar dat zag hij tot zijn teleurstelling niet meer. Het was kort voor dit moment al de hoogste tijd voor de man geworden om te vertrekken. Een aantal nieuwsgierige jongeren waren over het hek geklommen en kwamen zijn kant opgerend om te zien wat er aan de hand was. De jongens en meisjes riepen hem nog wat na, maar hij was niet van plan te blijven staan en te luisteren naar wat ze schreeuwden.