2011, 28 maart, Pretoria, Zuid-Afrika

Buiten was het al licht, maar in de slaapkamer nog steeds schemerig. De bladeren aan de grote bomen rondom het huis vingen het meeste zonlicht op en zorgden de eerste uren van de dag nog voor een aangenaam klimaat in het huis. Pas later op de dag, als de zon hoog aan de hemel stond, de dauw op de bladeren was opgedroogd, zou de temperatuur binnenshuis tot een onaangename hoogte stijgen, maar de ventilatoren in vrijwel elk vertrek waren in staat dit tegen te gaan. Al was dit elke keer op de energierekening terug te zien.

Een vrouw keek vanuit het bed naar de man met wie ze de nacht had doorgebracht. Sander was bezig zich in de slaapkamer aan te kleden. Haar bruine ogen volgden elke beweging van haar partner. De grote tatoeage op zijn linker zij verdween onder het witte hemd en blauw gekleurde overhemd. Hij ging weer een lange werkdag op kantoor tegemoet. Als Sander vanavond thuis kwam dan waren dit altijd de eerste kledingstukken die bij hem uitgingen. De rest zou daarna snel volgen, om het te verruilen voor iets waar hij zich veel comfortabeler in voelde, zoals de slobberige kniebroek. Hier en daar waren er zelfs gaten in verschenen, maar toch weigerde hij koppig om het uit Nederland meegenomen kledingstuk weg te gooien. Het zag er niet naar uit dat hier op korte termijn verandering in zou komen.

Het geluid van vallend water had Akanke gewekt. Pas nadat hij al onder de douche stond had ze zijn vertrek opgemerkt. Hij had voorzichtig en zonder haar te wekken het bed verlaten om zich op te frissen. Wat niet langs zijn lichaam naar beneden stroomde kletterde luidruchtig op de betegelde bodem van de douchecabine. Hij was vrijwel altijd eerder dan haar wakker. Ze hoorde zelfs zelden het alarm van de wekkerradio afgaan. Sander schakelde deze al uit voor het tijd werd voor het apparaat om muziek uit de luidsprekers te laten schallen.

Akanke probeerde te luisteren, maar het enige wat ze hoorde was haar eigen ademhaling en de geluiden van buiten. Akanke concentreerde zich op hem. Ze probeerde daarbij het voorbij rijdende verkeer op de weg langs het huis te negeren.

Sander maakte geen enkele overbodige beweging. De stilte waar hij zich mee omringde was iets waar ze vooral in het begin aan had moeten wennen. Zo nu en dan moest ze naar hem kijken om te weten of hij er daadwerkelijk was. Het was dan soms vreemd om hem met hartstocht over iets te horen praten. Vol passie als hij een discussie met haar aan ging, omdat hij volledig overtuigd was van zijn gelijk, maar ook in staat om plotseling van standpunt te veranderen of zich er eenvoudig bij neer te leggen als hij zijn eigen fout in zag. Als een storm die onverhoeds weer ging liggen en haar met regelmaat sprakeloos maakte.

De lange gesprekken over uiteenlopende onderwerpen werden door hen beiden gekoesterd. Alleen als het in zijn ogen over onbenullige zaken ging, dan ging zijn voorkeur uit naar een boek van een paar honderd pagina's. Zittend in zijn comfortabele stoel in de hoek van de woonkamer, in gedachten in een andere wereld verblijvend die zijn oorsprong vond in het boek van dat moment

Haar moeder had haar toekomstige schoonzoon wel eens voorzichtig als gecompliceerd betitelt en Akanke kon het slechts beamen. Toch hield ze van deze man, die zich in stilte aankleedde. Het maakte haar dan ook bedroefd om te weten dat er mensen waren gestorven, waarbij zijn naam als een vloek over hun lippen was gekomen.

Akanke zag hem glimlachend een paar vingers naar zijn mond brengen om de kus op haar lippen over te brengen voor hij naar zijn werk vertrok. Ze kon hem gewoon niet vereenzelvigen met de man die voor het oorlogstribunaal in Den Haag terecht had gestaan. Haar blik dwaalde af naar een plastic fotolijst op het nachtkastje aan zijn kant van het bed. Op de foto stond een groepje van mannen en vrouwen van verschillende leeftijden afgebeeld. Hij had er eerst over gelogen, maar daar was ze nooit kwaad over geweest. De blik in haar ogen verzachtte zich naarmate de herinneringen levendiger werden.

Peinzend staarde Akanke naar de grote ventilator aan het plafond. Haar gedachten keerden in de tijd terug naar het moment waarop hij haar meer over zijn verleden had onthuld dan ooit tevoren. Hij had haar daarbij zelfs niet in de ogen te durven kijken. Een feit dat haar eigenlijk meer angst had aangejaagd dan wat hij te vertellen had. Het onthulde de werkelijke reden achter zijn emigratie naar een ander continent om zijn leven te kunnen hervatten. Het omvatte de waarheid waarom hij met verscheidene geüniformeerde mensen en een enkele burger op de foto stond afgebeeld en zijn handen een wapen omklemden.